W dniu przybycia lansyerów do Sewilli marszałek Soult prosił do siebie na obiad korpus oficerów, a nazajutrz oficerowie konno oddawali wizyty wyższym jenerałom. „Ubiór nasz był piękny, opowiada Wojciechowski, konie dzielne, oficerowie młodzi i przystojni, nie jednem zwycięstwem głośni; przypatrywały nam się też Hiszpanki, a na nasz widok nie jednej się oczko uśmiechnęło, nie jedno serduszko zapukało
Nakoniec w niedzielę rano ukazała się ułanom Sewilla, owa stolica królowej Izabeli, pełna wież i kościołów. Pułk uszykował się w alejach nad rzeką Gwadalkwiwir i tam go marszałek Soult obejrzał. Potem przeszli lansyerowie przez most, gdzie ich na przedmieściu Triena wygodnie rozkwaterowano. Uderzało to naszych zuchów, że mieszkańcy wcale się nie pokazywali; dowiedzieli się potem, że osobna deputacya prosiła Soulta, by ułani nie stali w mieście, bo wieśćniosła, że ludzi jedzą. Gdy jednak później przekonali się, że nie ma łagodniejszego stworzenia jak żonierz polski, drugą deputacya wysłali do Soulta, żeby ich przeniósł do miasta. Ale Konopka nie zgodził się na to.
_____
Zygmunt Lucyna Sulima, Polacy w Hiszpanii (1808-1812), Warszawa, Gebethner i Wolff, 1888 r.
W dniu przybycia lansyerów do Sewilli marszałek Soult prosił do siebie na obiad korpus oficerów, a nazajutrz oficerowie konno oddawali wizyty wyższym jenerałom. „Ubiór nasz był piękny, opowiada Wojciechowski, konie dzielne, oficerowie młodzi i przystojni, nie jednem zwycięstwem głośni; przypatrywały nam się też Hiszpanki, a na nasz widok nie jednej się oczko uśmiechnęło, nie jedno serduszko zapukało.
_____
Zygmunt Lucyna Sulima, Polacy w Hiszpanii (1808-1812), Warszawa, Gebethner i Wolff, 1888 r.
Pobyt w Sewilli był bardzo przyjemny. Karmieni, pojeni do sytości, na wygodnych kwaterach o wszystkich zapomniawszy trudach, ułani byli szczęśliwi. Ale szczęście nigdy długo nie trwa, zwłaszcza na wojnie. „Już upłynęło dni dziesięć, czytamy we wspomnianych pamiętnikach, jakeśmy błogie życie prowadzili w Sewilli, gdy wieczorem podczas kolacyi, na której spijaliśmy doskonały Xeres, daje trębacz apel na sierżantów od służby. Wtem wypada Jagielskiemu łyżka z ręki, zbladł jak trup i zawołał: „ja na tej wyprawie zginę“.
Ruszyliśmy się do butelek i do koni, a ja wziąwszy dwie butelki Xeresu do kieszeni w rajtuzy, ruszyłem do Jagielskiego. Był on podoficerem od flankierów, a jako dobry chłopiec i tęgi żołnierz, lubiony od wszystkich. Zastałem go rozciągniętego na łóżku w rozpaczy, i gdym się o przyczynę pytał, to powiedział, że rychłą śmierć swoję przeczuwa. Pułk już był wystąpił, gdy Jagielski zbliżywszy się do mnie na koniu, prosił, aby od flankierów mógł do kompanii powrócić; co gdy zameldowano kapitanowi Leszczyńskiemu, ten na to zezwolił. Poczem ruszyliśmy w pochód“.
_____
Zygmunt Lucyna Sulima, Polacy w Hiszpanii (1808-1812), Warszawa, Gebethner i Wolff, 1888 r.
[Po bitwie pod Albuerą czerwiec 1811 roku]
W Sewilli znalazłem wielu rodaków, szczególniej z 7go półku piechoty księstwa Warszawskiego. Tam złączyłem się z walecznym naszym szefem szwadronu Huppetem, któren dowiedziawszy się o mojem przybyciu, kazał mnie natychmiast do lazaretu przynieść; a powziąwszy wiadomość od doktorów, iż byli za odcięciem mi prawej ręki, i wstrzymywał ich tylko nadzwyczajny mój stan osłabienia, ulokował mnie w swoim osobnym pokoju w lazarecie, gdzie wesołym humorem i rzadką wytrwałością do cierpliwości w cierpieniach, zachęcał.
Zamknięci w szpitalu, pod bokiem miasta opasanego murem, z bramami mocno strzeżonemi i tam nawet ranni bezpiecznemi nie byli. Jednej bowiem nocy pogodnej, partya gierylasów przeciągnąwszy około lazaretu, napadła na straż u bramy stojącą, pochwyciła oficera z całą wartą, a gdy ich prowadziła przed naszemi oknami, widzieliśmy, jak szturgano, popychano te nieszczęśliwe ofiary. Ten widok przeraził wszystkich, a obawa aby nas kiedy nie wymordowano, odtąd nam pokoju nie dawała.
_____
Kajetan Wojciechowski, Pamiętniki moje z Hiszpanii, wydał Leon Potocki, Drukarnia Stanisława Strąbskiego, Warszawa 1845
Tą myślą przejęci, jedni przygotowywali broń ku obronie, drudzy z bojaźliwych żartowali, gdy pewnej nocy, żołnierz Francuzki lekko ranny, wypatrzywszy, iż sąsiad jego mocno ranny ma bogaty zegarek, skoro się w sali uciszyło, wyciągnął mu go spod poduszki. Właściciel zegarka obudziwszy się raptem , zawołał przeraźliwie: „łapaj złodzieja!” Każdemu z nas ze snu przebudzonemu zdawało się, że wołają do broni. Dalej więc uciekać. Sztukanie po korytarzach na kulach, lub szczudłach chodzących, wrzask i jęki poprzewracanych na schodach, zagłuszały wszystko. Nie można było słyszeć czy warta strzela, ani wiedzieć co się poza lazaretem dzieje, gdy tymczasem do każdych drzwi się dobijano. Ja z Huppetem zatarasowaliśmy drzwi nasze, przygotowaliśmy szable, z mocnem przedsięwzięciem bronienia się do ostatka. Aż na koniec dnieć zaczęło, i rzecz cała się wykryła. Smutna ta pomyłka drogo nas kosztowała; znaleziono bowiem umarłych, po korytarzach, schodach, pokikach, pod strychem, nawet na dachu. Żyjących zaś trudno było nazad sprowadzić i do zdrowia przywrócić. Wielu też korzystając z okoliczności, umykać z lazaretu zaczęło. W tych liczbie i ja byłem , a namówiony przez Trzebuchowskiego, umknąłem do pułku, gdzie mnie sztabowy nasz lekarz Rorych z niebezpieczeństwa wyprowadził, ale do zdrowia nie przywrócił.
_____
Kajetan Wojciechowski, Pamiętniki moje z Hiszpanii, wydał Leon Potocki, Drukarnia Stanisława Strąbskiego, Warszawa 1845